Al een tijdje speelde ik met het idee om blogs te schrijven over het mindful leven als moeder. Ik las boeken, deed cursussen, deed meditaties en yoga. Ontzettend Mindful, vond ik zelf. Maar was ik dat dan ook echt? Het antwoord daarop is volmondig: Nee.
Sinds een maandje of twee zit ik nu daarom thuis. Op, moe, uit balans, noem het hoe je het wil, maar ik zat er compleet doorheen. Continue voelde ik druk om alles perfect op orde te hebben, continue zat ik in mijn hoofd hele discussies met mijzelf te voeren, continue voelde ik mij moe en op. Dit gevoel begon ik op alles en iedereen in mijn omgeving af te reageren tot het punt waarop ik met enorme paniek in de auto naar werk zat en dacht: Dit kan zo echt niet meer.
Ziekmelden, thuis zitten, “Niets doen” dat was wat ik moest doen. Kiezen voor mijzelf. Maar hoe doe je niets als je twee kinderen van 4 en 6 en een jonge hond thuis hebt zitten? Daarnaast een man met een eigen zaak die vaak zes dagen in de week van huis is om te werken. Dat bleek een zwaardere opgave dan ik vooraf had gedacht. Omdat ik al die tijd gewoon door was gegaan kwamen er ineens ook allerlei gevoelens naar boven die ik al lang niet meer had gevoeld. Boosheid, frustratie, angst. Waar ik al een jaar lang niet echt meer kon huilen om dingen, kwam het ineens allemaal naar boven. Het mag er zijn, laat het maar komen.
Wat ik heb gemerkt is dat ik mijzelf best lang recht op heb kunnen houden en daar ben ik trots op. Ik heb mezelf door me in allerlei zaken te verdiepen als minimalisme, yoga, mindfulness en ayurveda lang een soort “fake” balans aangemeten. “Ja ik merk dat het helpt hoor, ik voel me wel weer in balans na zo een meditatie, zeker.” En dat heeft me er al die tijd door heen gesleept. Maar om nou te zeggen dat het echt mindful is als je maar doet alsof die paniek er niet is, absoluut niet.
Dus… na acht weken thuis durf ik nu te zeggen dat ik weer een beetje mezelf aan het worden ben. Ben ik daarmee totaal in balans? Heb ik een altijd schoon huis? Heb ik alles altijd onder controle? Nee, verre van. Maar dat is misschien wel het meest mindful van alles. Ik ben er namelijk achter dat ik niet iemand ben die altijd alles onder controle heeft. Ik ben iemand die houdt van impuls beslissingen, iemand die houdt van drukte en van mensen om je heen, iemand die af gaat op haar gevoel en keuzes ook neemt op basis van datzelfde gevoel. En dat betekend af en toe complete chaos maar ook enorm veel gezelligheid en liefde. En dat is oké. Ik ben verre van perfect, maar dat is wie ik ben. Mama is eindelijk mindful.